Een kano-avontuur

Het is eindelijk zondag. Ik kijk er al de hele week naar uit, want vandaag gaan we kanoën in België met de rasvereniging van mijn kelpies. Aangezien het al de hele week fantastisch weer is geweest, was ik een beetje huiverig dat het dan juist vandaag weer slecht zou worden. Maar volgens het weerbericht was daar gelukkig geen sprake van, jeej! Het werd zelfs nog een beetje warmer dan zaterdag, en dat was al flink warm. Een kelpie in de kano mocht natuurlijk ook niet ontbreken, anders was de keuze waarschijnlijk lekker makkelijk naar poedel-pupske Truffel uitgegaan. Maar daar kun je je niet mee vertonen tussen al die kelpies, dus werd de keuze beperkt tot drie: Koda, Lilo of Siuwkje. Siuwkje zou het met enige ik-moet-je-in-bedwang-houden wel kunnen in zo’n kano, maar ja, kindlief gaat ook mee en daar hoef je natuurlijk niet al te veel peddelwerk van te verwachten. Koda? Nou…. Die vindt zo’n wiebelboot waarschijnlijk heul eng en dan is hij nog sterker dan hij al is. Lilo dan maar. Ik dénk dat ze het wel goed kan, en mocht het niet zo zijn…. Sja dan kijk ik ter plekke wel wat wijsheid is.

Truffel gooien we de heenweg nog even af bij broerlief en schoonzusje die graag even babysitten als we wat langer van huis zijn. De klik met hun honden was er zeker, achteraf bleek dat ze zich giga vermaakt hebben met z’n drietjes.

Keurig op tijd (blijkbaar kan ik het soms wél) komen we aan bij de Watermolen in Retie. We varen met vijf kano’s, gevuld met mede-kelpieliefhebbers.

Elyn zit dan wel op zwemles, maar die kreeg toch maar een zwemvest aan, spullen in een tonnetje zodat de telefoon niet per ongeluk kon gaan duiken en daar gingen we. Eerst de rollerbaan af, zo het water in. Wat een feest. Lilo liet alles gewoon over zich heen komen, best leuk om een beetje door de boot te wandelen maar verder was ze boven verwachting relax. En in tegenstelling tot een van onze mede-kano-kelpies had zij niet twee uur lang de behoefte om in het water te springen. Dat kostte zo te zien niet alleen een hoop energie, maar ook je droge kleding.

Het was heerlijk op het water, het tochtje was prachtig zo met de zonnevlekjes die tussen de overhangende bomen door kwamen (vet idyllisch), de perfecte temperatuur van een graadje of 22 en het overdadige groen in de maand mei. Het water zelf was een tam kabbelend beekje waar je overal met je peddel de grond nog kon raken, dus dat stelde niets voor. Elyns enthousiame was heerlijk, het was gewoon gezellig en lachwekkend om de fratsen van sommige honden te zien.

Rond lunchtijd bereikten we het eindpunt. Heel jammer dat daar een prachtig terras met speeltuin aan lag. Daar konden we heel betaalbaar lekker lunchen, de kinderen die mee waren konden na twee uur zitten weer stuiteren en zo konden we alles nog even samen afsluiten. Daarna lieten Elyn, Lilo en ik zich net als de anderen met kinders naar huis brengen, de echte enthousiastelingen gingen te voet terug naar de auto, die acht kilometer verderop bij het startpunt stond.

Bedankt voor de fantastische dag!