Het is bijna vijf uur. Gaan we nog snel voor een boswandeling of niet? De planning was om dat vanmorgen al te doen, maar toen regende het steeds. En gesmolten in het bos lopen heeft niet mijn voorkeur. Laat staan die van Elyn, die vandaag met mij op sleeptouw moet omdat ze zomervakantie heeft. En hoewel papa en/of mama een groot deel van de tijd thuis zijn, enkele dagen al gevuld zijn met leuke uitstapjes met familie en we ook nog eventjes echt op vakantie gaan, zijn er nog twee dagen over dat ze even mee moet naar het werk. Een van de voordelen van eigen baas zijn: dat kan gewoon. Dus na een ochtendje film kijken terwijl mama thuis werkt en ‘s middags de vrijwilligers lastigvallen in de caviaopvang (wat beide prima kan op zijn tijd) was ik in ieder geval wel even toe aan een beetje bos. De hondjes waren het daar zeker mee eens. Elyn vond het aanbod om rondgereden te worden in een kinderwagen een goede deal. Fair enough. Leuk voor haar, nog leuker voor mij om niet halverwege met een kind te staan dat niet meer wil lopen omdat haar benen moe zijn. Of steeds moeten smeken of ze nou eens door wil lopen. Dus hop, kind, kinderwagen en vier honden in de auto en op naar het bos. Zo’n vijf minuten later stoppen we aan de rand van Huis Ter Heide, een van mijn favoriete wandelplekjes.
Voordat we goed en wel uitgestapt zijn bij het bos hebben Siuwkje en Koda met hun eeuwige gekef en gekrijs alle mogelijk aanwezige herten al verjaagd. Want auto in betekent leuke dingen doen. Daar gaan we. Er is geen hond in het bos. We kiezen voor de route door het oh zo enorme afgezette stuk natuur.
“Misschien zien we wel herten!” Zegt Elyn terwijl ze op en neer stuitert in het wagentje.
Kleine kans. Maar je weet nooit, we hebben vaker een ree voorzichtig weg zien sluipen op een drukke zondagmiddag.
Als we bij de splitsing van het bospad komen staan daar geen herten. Wel een kleine kudde Schotse Hooglanders die rustig blaadjes en ander lekkers aan het slopen is. Recht voor ons.
Terwijl ik de honden een beetje afleid voordat ze zich zometeen rot schrikken van die grote beesten voor hun neus, maakt Elyn foto’s van twee ontplofte kalfjes die nieuwsgierig een stapje in onze richting zetten. Mijn missie is geslaagd (de honden zijn redelijk rustig) dus ik pak ook mijn camera om ze op de foto te zetten.
Ondertussen zet een van de kalfjes nog een stap in onze richting. En nog eentje. Ik zie moederkoe vanuit mijn ooghoek nog net niet met opgetrokken wenkbrauw zeggen dat wij de sjaak zijn als haar kind dichterbij wil komen. Tijd om door te lopen, want kalfje nummer twee is inmiddels naast zijn mattie gaan staan. Samen lopen ze vrolijk richting twee van die enge mensen en vier van die nare blafbeesten. Volgens moederkoe dan.
Terwijl we doorlopen zien we nog even een stier op een paar meter tussen de blaadjes langs wandelen. Maar zoals het een echte vent betaamt heeft hij meer interesse in dat eten voor z’n grote kop hangt dan voor een eventuele bedreiging van zijn kroost.
We lopen het bos uit richting het vlonderpad, want die mag voor Elyn niet ontbreken als we in dit bos zijn. Vanuit de verte zien we dat de Hooglander-invasie in volle glorie is, want er staan z’n veertig van die beesten in en om het water. Het is een prachtig gezicht, veertig tinten koe die ongestoord hun gangetje gaan. Natuurlijk blokkeert een van die wollige wezens net niet de toegang tot de vlonder, die ook over het water loopt. Enkele andere exemplaren staan zo dichtbij de planken geparkeerd dat ik begin te twijfelen of dit wel een goed idee is.
Als ik nog een stapje verder schuifel draait de blokkade-koe naar ons toe. Met een “nope”-gezicht laat ze doodkalm weten dat we misschien even om moeten draaien.
Gelukkig heeft een pad twee kanten en de vlonder ook. Dus we lopen lekker om en betreden hem alsnog via de andere kant. De kinderwagen dumpen we bij de oploop.
Wat een fantastisch gezicht. Zo veel van deze dieren die ook nog eens zo dichtbij staan heb ik hier nog nooit gezien. Een blond puberkalf is meteen Elyns favoriet. Ik geef haar geen ongelijk, want het beest is daadwerkelijk prachtig van kleur. In groot ontzag voor al dat moois staat ze zelfs enige tijd stil, wat ik heel wat vind voor haar.
“Kijk mam ze vechten!” Roept ze ineens.
Neu niet echt, blijkbaar heeft een van de koeien er zin in en dat liet een van de stieren zich geen twee keer zeggen. Ondertussen jaagt hij ook vakkundig de wat jongere mannen weg bij deze roodharige dame.
In de verte heeft Elyn nog een groepje koeien gespot in het glinsterende water.
Terwijl ik achter de vlonder met de hondenmeute aan mij vast geknoopt op mijn dooie akkertje foto’s aan het maken ben zie ik dat er vanuit het bos achter ons – verrassing – nog meer koeien aangesjokt komen.
Houdt deze invasie nog op? Ik wist niet dat er zo idioot veel Schotse Hooglanders in dit gebied rond huisden.
We gaan maar eens, voordat we zo ingesloten zijn door al dat koeienvlees. Overigens interesseerden zij zich totaal niet voor ons. Maar dat willen we graag zo houden.
Terwijl Elyn in de kinderwagen nog even de hoogtepunten opsomt lopen we hetzelfde pad weer terug. Want als er zojuist nog meer dieren uit het bos gelopen zijn, dan zou die kudde boskoeien van de heenweg toch wel weg zijn?
De conclusie een kwartier later: nope. De koeien waren inderdaad wel wat verplaatst. Ze lopen nu vrolijk over het bospad. Another nope. Een kudde koeien doorkruisen wordt afgeraden. Plus babies, plus kefkonijnen aan de lijn. Weet je, we lopen wel even om.
Terug naar het vlonderpad. Dan komen we langs een pad dat de koeien gebruiken. Een smal hoef-breed (en dus niet kinderwagen-breed) weggetje tussen de bomen door dat uit komt op een bospad dat parallel loopt aan degene die in beslag genomen is. Ik gooi Elyn uit de wagen en rammel tussen de graspollen en afgebroken takken door verder tot we het andere pad bereiken.
Verrassing: nóg meer koeien (nee echt waar!). Deze keer staan ze alleen keurig op afstand een beetje naar ons te kijken terwijl ze loom op een graspolletje kauwen. En nou hup terug naar de auto.
Ietwat later dan gepland komen we thuis van ons koeien-avontuur. Papa is inmiddels met de andere twee kleintjes ook net gearriveerd. Mijn plan om de kinders uiterlijk 18.30 in bed te krijgen gaat niet door.
Terwijl ik in tien minuutjes macaroni in elkaar flans zegt Elyn: “Ja papa, we zijn laat want er stond een kudde koeien op het pad…”
Weer eens wat anders dan de brug stond open!
De moraal:
- Neem tijd voor onverwachte dingen die je pad kruisen
- Wees dankbaar en geniet van gewone bijzondere gebeurtenissen
- Als er koeien op je pad staan, neem dan even een andere route om bij je doel te komen!
